Dialogi Rodzinne

czyli kiedy rodzeństwo za sobą tęskni. Tak sobie dzisiaj nawet sentymentalnie przypomniałam kilka naszych pamiętnych dialogów, np. tu i tu.

czas: poniedziałkowe popołudnie.
miejsce: dialog to rozmowa telefoniczna.
osoby: Szanowny Brat P. i ja.

Szanowny Brat P.: i co kupiłaś już te wąsy?*
ja: jeszcze nie, właśnie chyba nie zdążę, więc będę bez wąsów, ale mam kapelusz i szelki, więc będzie ze mnie niezły gangster.
Szanowny Brat P.: no może... zobaczymy... w ogóle Aga! ja już mam Ciebie dosyć. Śniło mi się, że biegnę za Ciebie w triathlonie... i biegnę, i jestem taki zmęczony, i myślę, że jeszcze muszę płynąć i jechać na rowerze...
ja: Ależ braciszku, przecież najpierw się płynie, potem jedzie na rowerze, a potem dopiero biegnie. Jak już biegłeś to pozostałe dyscypliny miałeś za sobą.
Szanowny Brat P.: zobacz coś zrobiła! Ty...
ja: ale wiesz... ja chyba nie wezmę udziału w tym triathlonie... zapowiada się, że będą wtedy Balonowe Mistrzostwa Polski, to muszę jechać...
Szanowny Brat P.: to może ja proroczo w ramach zastępstwa...
ja: haha, no tak możesz mnie zastąpić, albo w koszu jako nawigator balonowy, albo na triathlonie!
Szanowny Brat P.: bardzo śmieszne, przecież wiesz, że wolałbym wziąć udział w triathlonie niż wsiąść do kosza i gdzieś polecieć...**

*w czwartek mam karnawałową imprezę służbową, której tematem są lata 20. i lata 30., czasy prohibicji. Ja przebieram się za gangstera w stylu Ala Capone:)

** mój Brat, dorosły poważny facet panicznie boi się latać (w ramach kontrastu między nami:)), do samolotu wsiada tylko pod przymusem i chociaż miał kilka okazji (głównie dzięki mojej miłości do latania) powiedział, że nigdy nie wsiądzie do szybowca/balonu/małego samolotu/helikoptera.